ការបណ្តុះមូលដ្ឋានគ្រឹះ
ជាងពាក់កណ្តាលនៃកុមារអាយុ ១០ ឆ្នាំ ក្នុងប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលមធ្យមភាគច្រើននៅអាស៊ីបូព៌ា និងប៉ាស៊ីហ្វិក មិនចេះអាន និងមិនអាចយល់ពីអត្ថបទដែលសមស្របតាមអាយុ។ គេមិនអាចកសាងជំនាញរឹងមាំជាមួយនឹងមូលដ្ឋានផុយស្រួលបាននោះទេ ហើយកម្រិតជំនាញខ្សោយនឹងមិនអាចជំរុញកំណើនផលិតភាពដែលត្រូវការចាំបាច់សម្រាប់អន្តរកាល ឆ្ពោះទៅរកស្ថានភាពជាប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលខ្ពស់បានឡើយ។ ការបង្កើនសិទ្ធិអំណាចរបស់គ្រូបង្រៀន តាមរយៈការច្របាច់បញ្ចូលគ្នារវាងការបណ្តុះបណ្តាល និងបច្ចេកវិទ្យា ជាគន្លឹះក្នុងការពង្រឹងលទ្ធផលសិក្សាកម្រិតមូលដ្ឋាន។
ការវិនិយោគពីដំបូងលើការអប់រំ ជាគន្លឹះនៃភាពរីកចម្រើនគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៅអាស៊ីបូព៌ា។ អក្ខរកម្ម និងលេខនព្វន្តកម្រិតមូលដ្ឋាន ជួយឱ្យកសិករអាចអនុវត្តការប្រើប្រាស់ពូជដំណាំថ្មី និងជី និងចាប់ផ្តើមបដិវត្តបៃតង។ កំណើនផលិតភាពដែលទទួលបាន អាចឱ្យកម្មករចាកចេញពីវិស័យកសិកម្ម និងប្រើប្រាស់ជំនាញកម្រិតមូលដ្ឋានរបស់ពួកគេនៅក្នុងវិស័យកម្មន្តសាលដែលផ្តោតលើការនាំចេញ។ បរិវត្តិកម្មបែបរចនាសម្ព័ន្ធនេះ បានជំរុញកំណើនផលិតភាពនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចទាំងមូល។
ទោះជាយ៉ាងណា ភាពជោគជ័យដែលសម្រេចបានកន្លងមក អាចត្រូវបានរាំងស្ទះដោយការអប់រំមិនគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលមធ្យមនៅអាស៊ីបូព៌ា និងប៉ាស៊ីហ្វិក នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ទោះបីជាមានភាពជឿនលឿនគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៃអត្រាចុះឈ្មោះចូលរៀន និងកម្រិតអប់រំមែន ប៉ុន្តែជាងពាក់កណ្តាលនៃកុមារអាយុ ១០ ឆ្នាំក្នុងប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលមធ្យមភាគច្រើន មិនចេះអាន និងមិនអាចយល់ពីអត្ថបទដែលសមស្របតាមអាយុ ជាបាតុភូតមួយដែលគេហៅថា ការរៀនមិនចេះ (learning poverty)។ ដោយសារការរៀនសូត្រមានលក្ខណៈជាដំណើរការកើនឡើងបន្តិចម្តងៗ កុមារជាច្រើនក្នុងចំណោមនេះនឹងមិនអាចអភិវឌ្ឍជំនាញកម្រិតខ្ពស់ដែលត្រូវការចាំបាច់សម្រាប់វិស័យកម្មន្តសាលបែបនវានុវត្តន៍ និងសេវាសាំញ៉ាំបានឡើយ ដែលវិស័យទាំងពីរនេះជាសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចដែលបង្កើនផលិតភាព ដែលអាចជំរុញឱ្យបណ្តាប្រទេសនៅអាស៊ីបូព៌ា និងប៉ាស៊ីហ្វិកចាកចេញពីស្ថានភាពជាប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលមធ្យម ទៅជាស្ថានភាពប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលខ្ពស់។ ក្នុងតំបន់នេះ អត្រារៀនមិនចេះក្នុងបណ្តាប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលមធ្យមទាំងអស់ គឺខ្ពស់ខ្លាំងជាងអត្រារៀនមិនចេះក្នុងបណ្តាប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលខ្ពស់ ដូចជា ជប៉ុន សាធារណរដ្ឋកូរ៉េ និងសិង្ហបុរី។ ប៉ុន្តែបញ្ហាប្រឈមទាំងនេះកាន់តែមានភាពជ្រាលជ្រៅនៅក្នុងបណ្តាប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលមធ្យមកម្រិតទាប ដូចជា កម្ពុជា ឡាវ និងប៉ាពួញូហ្គីណេ។ នៅតាមបណ្តាប្រទេសទាំងអស់ គុណភាពនៃការអប់រំក្នុងតំបន់ជនបទ និងតំបន់ក្រីក្រ គឺអន់ខ្លាំងជាងគុណភាពនៃការអប់រំក្នុងតំបន់ទីក្រុង និងតំបន់ស្តុកស្តម្ភ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ វិបត្តិកូវីដ-១៩ បានធ្វើមានឱនភាពកាន់តែខ្លាំងក្នុងការសិក្សាកម្រិតមូលដ្ឋាន។
ដូច្នេះ របាយការណ៍នេះផ្តោតលើការសិក្សាកម្រិតមូលដ្ឋាន ពោលគឺអក្ខរកម្ម និងលេខនព្វន្តកម្រិតមូលដ្ឋាន ដែលចាំបាច់សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍជំនាញកម្រិតខ្ពស់។ របាយការណ៍នេះសង្កត់ធ្ងន់លើសាលារដ្ឋ ដែលជាប្រភពនៃការអប់រំកម្រិតមូលដ្ឋានសម្រាប់សិស្សភាគច្រើននៅក្នុងតំបន់។ របាយការណ៍នេះក៏ផ្តោតផងដែរលើគ្រូបង្រៀន ដែលជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងការសិក្សារបស់កុមារ។