លទ្ធផលសំខាន់ៗ
ការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ-១៩ បានបញ្ចេញកម្លាំងអង្រួនកន្ត្រាក់បីយ៉ាងទៅលើតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក៖ ទីមួយ ការរាលដាលនៃជំងឺនេះតែម្តង, ទីពីរ ផលប៉ះពាល់លើសេដ្ឋកិច្ចពីសំណាក់វិធានការបិទខ្ទប់ការរាលដាលជំងឺ, និងទីបី ឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានជាបន្តបន្ទាប់ដោយសារឱនភាពសេដ្ឋកិច្ចទូទាំងពិភពលោក។
តំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក ដែលជាប្រភពនៃការផ្ទុះជំងឺកូវីដ-១៩ មកទល់ពេលនេះមិនសូវរងសភាពធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងពីជំងឺនេះដូចតំបន់ដទៃទៀតលើពិភពលោកទេ។ បណ្តាប្រទេសដែលបិទខ្ទប់ការរាលដាលរបស់ជំងឺនេះបានគឺដោយសារការអនុវត្តវិធានការចម្រុះ ក្នុងនោះមានការដាក់បម្រាមតឹងរ៉ឹងលើការដើរហើរសេរី, យុទ្ធសាស្ត្រធ្វើតេស្តទូលំទូលាយ, និងកម្មវិធីផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានជំរុញពលរដ្ឋឱ្យប្រកាន់ឥរិយាបថប្រយ័ត្នប្រយែងដើម្បីការពារខ្លួន។
យ៉ាងណាក្តី ការរាលដាលជំងឺនិងកិច្ចខិតខំបិទខ្ទប់កុំឱ្យវាសាយភាយខ្លាំង ក៏បានបណ្តាលឱ្យសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចធ្លាក់ចុះសម្បើមណាស់ដែរ។ ជារួម ទិន្នផលសេដ្ឋកិច្ចនៅតាមប្រទេសអាស្រ័យលើថាតើប្រទេសនីមួយមានប្រសិទ្ធភាពប៉ុនណាក្នុងការរាំងខ្ទប់ការរាលដាល និងថាតើប្រទេសនោះប្រឈមនឹងស្ថានភាពកន្ត្រាក់ពីខាងក្រៅកម្រិតណាដែរ។ ផលសេដ្ឋកិច្ចនៅប្រទេសចិនបានរួញដល់ ១,៨ភាគរយ នៅក្នុងកំឡុងពេលប្រាំមួយខែដំបូងនៃឆ្នាំនេះ ហើយនៅផ្នែកដទៃទៀតក្នុងតំបន់ ផលសេដ្ឋកិច្ចរួញជាមធ្យមដក ៤ភាគរយ។
នៅក្នុងប្រទេសខ្លះ វិធានការបិទខ្ទប់បានធ្វើឱ្យសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចក្នុងស្រុកកម្រើករស់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ សេដ្ឋកិច្ចរបស់តំបន់នេះមានការពឹងផ្អែកខ្លាំងទៅលើផ្នែកដទៃទៀតនៃពិភពលោក។ ការធ្វើពាណិជ្ជកម្មកំពុងតែចាប់ផ្តើមរើបឡើងវិញហើយទន្ទឹមនឹងពេលដែលសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចសកលលោកចាប់ផ្តើមដំណើរការឡើងវិញបណ្តើរៗ ប៉ុន្តែវិស័យទេសចរណ៍នៅមិនទាន់ងើបមុខរួចទេ។ ថ្វីដ្បិតតែដើមទុនរយៈពេលខ្លីបានត្រលប់ចូលទៅក្នុងតំបន់វិញហើយក្តី ការវិនិយោគក្នុងស្រុកនិងពីបរទេសនៅតែជួបឧបសគ្គនៅឡើយដោយសារតែស្ថានភាពមិនប្រាកដប្រជាលើពិភពលោក។ បណ្តារដ្ឋាភិបាលដែលខ្សត់ខ្សោយហិរញ្ញវត្ថុ អាចធ្វើអន្តរាគមន៍ជំរុញសេដ្ឋកិច្ចបានក្នុងកម្រិតតូចប៉ណ្ណោះ។
នៅក្នុងឆ្នាំ២០២០ សេដ្ឋកិច្ចទូទាំងតំបន់ត្រូវបានរំពឹងទុកថានឹងលូតលាស់បានត្រឹមតែ ០,៩ភាគរយទេ ដែលជាអត្រាមួយដ៏ទាបបំផុតតាំងពីឆ្នាំ១៩៦៧ មក។ ខណៈដែលប្រទេសចិនត្រូវបានព្យាករទុកថានឹងមានសេដ្ឋកិច្ចលូតលាស់បាន ២ភាគរយក្នុងឆ្នាំនេះក្តី – នេះក៏ព្រោះតែមានការបង្កើនការចំណាយរបស់រដ្ឋាភិបាល ការនាំចេញច្រើន និងប្រទេសនេះអាចទប់ការឆ្លងឱ្យនៅកម្រិតទាបតាំងពីខែមីនា ប៉ុន្តែតម្រូវការក្នុងស្រុកបានធ្លាក់ចុះ – ផ្នែកដទៃទៀតនៃតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិកត្រូវបានព្យាករថានឹងមានសេដ្ឋកិច្ចលូតលាស់បានត្រឹមដក ៣,៥ភាគរយ ប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងឆ្នាំ២០២១ តំបន់នេះនឹងមានពន្លឺក្តីសង្ឃឹមគ្រាន់បើជាងបច្ចុប្បន្ន ដោយពេលនោះសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិនត្រូវបានរំពឹងថានឹងកើនដល់ ៧,៩ភាគរយ បន្ទាប់មកទៀត ៥,១ភាគរយនៅក្នុងផ្នែកដទៃទៀតក្នុងតំបន់ បើយោងតាមការសន្មតអំពីការបន្តរើបឡើងវិញនិងអំពីប្រក្រតីភាពក្នុងសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចធំៗមួយចំនួន ភ្ជាប់ជាមួយលទ្ធភាពដែលនឹងអាចមានថ្នាំវ៉ាក់សាំងចាក់ការពារជំងឺនេះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី សម្រាប់រយៈពេលឆ្នាំទៅមុខ ទិន្នផលសេដ្ឋកិច្ចត្រូវបានព្យាករទុកថានៅតែបន្តនៅទាបជាងកម្រិតព្យាករនាមុនពេលមានការផ្ទុះមេរោគនេះ។ ទស្សនៈវិស័យដូចជាមិនសូវល្អសោះសម្រាប់ប្រទេសកោះមួយចំនួនមានហានិភ័យខ្ពស់ក្នុងតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក ដែលនៅទីនោះទិន្នផលសេដ្ឋកិច្ចត្រូវបានព្យាករថានឹងនៅមានប្រហែល១០ភាគរយទាបជាងកម្រិតមុនមានវិបត្តិ បាច់ពីពេលនេះរហូតដល់ពេញមួយឆ្នាំ២០២១ ទៀត។
ភាពកន្ត្រាក់សេដ្ឋកិច្ចបង្កដោយជំងឺកូវីដ-១៩ មិនគ្រាន់តែទុកមនុស្សឱ្យនៅក្រទេ តែថែមទាំងបង្កើតវណ្ណៈ «អ្នកក្រីក្រថ្មី» មួយទៀតផងដែរ។ ចំនួនប្រជាជនរស់ក្នុងភាពក្រីក្រនៅក្នុងតំបន់នេះត្រូវបានរំពឹងថានឹងកើនឡើង ៣៨លាននាក់ថែមទៀត ក្នុងឆ្នាំ២០២០ – ក្នុងនោះមាន ៣៣លាននាក់ដែលប្រុងនឹងចាកផុតពីភាពក្រីក្រទៅហើយបើកុំតែមានការផ្ទុះជំងឺនេះ និង ៥លាននាក់ផ្សេងទៀតដែលធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងភាពក្រីក្រវិញដោយសារវិបត្តិកូវីដ-១៩ នេះបើគិតតាមបន្ទាត់ភាពក្រីក្រជាតម្លៃទឹកប្រាក់ ៥,៥ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយថ្ងៃ (2011 PPP)។
ផលប៉ះទង្គិចរបស់ការរាលដាលជំងឺនេះទៅលើការងារនិងលទ្ធភាពរកចំណូល មានវិសាលភាពធំធេងនិងសាយភាយគ្រប់ទីកន្លែង។ រវាងខែមេសានិងខែឧសភាឆ្នាំ២០២០ សកម្មភាពលក់របស់ក្រុមហ៊ុននៅតាមប្រទេសមួយចំនួនក្នុងតំបន់ មានកម្រិត ៣៨ ទៅ ៥៨ភាគរយទាបជាងកម្រិតនៃការលក់ក្នុងចន្លោះពេលដូចគ្នាកាលពីមួយឆ្នាំមុន។ ក្រុមហ៊ុនធំៗហាក់ដូចជារើបសកម្មភាពបានលឿនជាងសហគ្រាសធុនតូចនិងមធ្យម ដែលតែងងាយរងគ្រោះដោយសារវិបត្តិហើយថែមទាំងខ្វះសមត្ថភាពបន្ស៊ាំខ្លួនទៅតាមបច្ចេកវិទ្យាឌីជីថលទៀត។ ទាំងនិយោជិតមានប្រាក់កម្រៃនិងអ្នកដែលធ្វើការនៅតាមអាជីវកម្មជាលក្ខណៈគ្រួសារ សុទ្ធតែមានការធ្លាក់ចុះចំណូលច្រើនគួរឱ្យកត់សម្គាល់។
បណ្តារដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងតំបន់នេះបានសន្យាឧបត្ថម្ភទុនជាមធ្យមជិត ៥ភាគរយនៃផ.ស.ស ដើម្បីបង្កើនសមត្ថភាពប្រព័ន្ធសុខាភិបាល ជួយក្រុមគ្រួសារដោះស្រាយបញ្ហាស្បៀង និងជួយក្រុមហ៊ុនឱ្យរួចផុតពីការក្ស័យធន។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី ប្រទេសមួយចំនួននៅជួបការលំបាកក្នុងការពង្រីកកម្មវិធីគាំពារសង្គមរបស់ខ្លួនដែលមានលក្ខណៈតូចចង្អៀត ដែលពីមុនមកគេធ្លាប់តែចំណាយទៅលើមិនដល់ ១ភាគរយ នៃផ.ស.ស ផង។ ថ្វីដ្បិតតែមានការបង្កើតការចំណាយក៏ដោយ ក៏របាយការណ៍នេះបានរកឃើញថា នៅតាមប្រទេសខ្លះ ជំនួយនេះបានទៅដល់មិនបានមួយភាគបួនផងនៃចំនួនគ្រួសារដែលចំណូលធ្លាក់ចុះពី ១០ទៅ២០ភាគរយ ក្នុងចំណោមក្រុមហ៊ុនដែលរាយការណ៍ឱ្យដឹងថាបានទទួលជំនួយចាប់តាំងពីពេលជំងឺនេះចាប់ផ្តើមផ្ទុះរាលដាលមកម្ល៉េះ។
យោងតាមការវិភាគនៅក្នុងរបាយការណ៍នេះ ការបិទសាលារៀនដោយសារកូវីដ-១៩ អាចនឹងធ្វើឱ្យខាតបង់ការសិក្សារៀនសូត្រចំនួន ០,៧ឆ្នាំ នៅតាមប្រទេសក្នុងតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក។ ជាលទ្ធផល សិស្សម្នាក់ៗនៅក្នុងតំបន់ត្រូវបានរំពឹងថានឹងអាចខាតចំណូលជាមធ្យម ៤ភាគរយក្នុងមួយឆ្នាំ នៃអាយុកាលប្រកបការងាររបស់ពួកគេ។
ជំងឺកូវីដ-១៩ នឹងបន្សល់ទុកឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានជារៀងរហូតទៅលើកំណើនបែបបរិយាប័ន្នក្នុងរយៈពេលយូរអង្វែង ដោយវាប៉ះទង្គិចលើការវិនិយោគ, មូលធនមនុស្ស, និងផលិតភាព។ បំណុលសាធារណៈនិងឯកជន រួមដោយតារាងសមតុល្យធនាគារធា្លក់ក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់និងភាពមិនប្រាកដប្រជាកាន់តែច្រើនឡើងៗផង ទំនងជានឹងបង្កឧបសគ្គដល់ការវិនិយោគ និងហានិភ័យមួយដល់ស្ថេរភាពសេដ្ឋកិច្ចផងដែរ។ ការឈឺថ្កាត់, ភាពអកម្ម និងការបិទសាលារៀន អាចបណ្តាលឱ្យមូលធនមនុស្សរេចរឹលខូចគុណភាព និងបាត់បង់ចំណូល ដែលជាស្ថានភាពមួយអាចនៅបន្តមានអស់មួយអាយុកាលមនុស្ស។ ការបិទក្រុមហ៊ុននិងការបន្ទុចបង្អាក់ក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងក្រុមហ៊ុននិងកម្មករ អាចជះផលមិនល្អទៅលើផលិតភាព ដោយវាធ្វើឱ្យបាត់បង់នូវសម្បត្តិអរូបិយដ៏មានតម្លៃ។ ការរអាក់រអួលនៅក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្មនិងខ្សែច្រវាក់តម្លៃសាកល ក៏អាចជះផលអាក្រក់ទៅលើផលិតភាពដែរ ដោយធ្វើឱ្យការបែងចែងមិនមានប្រសិទ្ធភាពនូវធនធានទៅតាមវិស័យនិងក្រុមហ៊ុន និងធ្វើឱ្យរាំងស្ទះដល់ការបញ្ជ្រាបបច្ចេកវិទ្យាទៅក្នុងធុរកិច្ចផងដែរ។
ប្រសិនបើគ្មានដំណោះស្រាយព្យាបាលទេ វិបាកនៃការរាលដាលរបស់ជំងឺនេះអាចនឹងកាត់បន្ថយកំណើនសេដ្ឋកិច្ចក្នុងតំបន់ ១ភាគរយ ក្នុងមួយឆ្នាំសម្រាប់មួយទសវត្សរ៍ខាងមុខ។ ជនក្រីក្រនឹងកាន់តែក្រីក្រក្នុងវិសមាមាត្រកាន់តែធំ ដោយសារមិនអាចរកបានសេវាថែទាំសុខភាព, ការអប់រំ, ការងារ និងហិរញ្ញវត្ថុ។
អនុសាសន៍សំខាន់ៗ
ជម្រើសផ្នែកគោលនយោបាយសម្រាប់បិទខ្ទប់ការរាលដាលជំងឺ និងផ្តល់ជំនួយសង្គ្រោះបន្ទាន់ដែលដាក់ចេញនាពេលនេះ នឹងស្តែងឱ្យឃើញប្រសិទ្ធភាពរបស់ខ្លួនតាមរយៈថាតើវាមានឥទ្ធិពលកម្រិតណាទៅលើការស្តារសេដ្ឋកិច្ចឱ្យងើបឡើងវិញនិងទៅលើកំណើនសេដ្ឋកិច្ចនាពេលអនាគត។ បណ្តារដ្ឋាភិបាលកំពុងប្រឈមស្ថានភាពលំបាកមួយដែលត្រូវខាតបង់អ្វីម៉្យាងដើម្បីបានអ្វីមួយមកវិញ។ ការចំណាយកាន់តែច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ទៅលើអន្តរាគមន៍សង្គ្រោះ ឬទៅលើផ្នែកទទួលទានដើម្បីទ្រទ្រង់ជំរុញសេដ្ឋកិច្ច អាចបណ្តាលឱ្យរដ្ឋាភិបាលដែលជាប់បំណុលកាន់តែលែងសូវមានសមត្ថភាពវិនិយោគទៅលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនិងកំណើនសេដ្ឋកិច្ច ទៀត។ ម៉្យាងទៀត វិធីថាតើរដ្ឋាភិបាលនឹងបែងចែកបន្ទុកបំណុលសាធារណៈទៅឱ្យបុគ្គលនីមួយៗក្នុងរយៈពេលណាមួយនោះ – ដូចជាតាមរយៈពន្ធដោយប្រយោល, ពន្ធលើចំណូលនិងប្រាក់ចំណេញ, អតិផរណា ឬ ការដាក់សម្ពាធហិរញ្ញវត្ថុ – វានឹងមានសារៈសំខាន់ ទៅលើកំណើននិងការបែងចែកកំណើននៅថ្ងៃមុខ។ វិបត្តិនេះបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា ការប្រកាន់យកទស្សនៈមួយមានលក្ខណៈឌីណាមិក អាចនឹងជួយបណ្តារដ្ឋាភិបាលក្នុងតំបន់ឱ្យធ្វើជម្រើសពេលនេះតាមរបៀបមួយដែលនឹងមិននាំមកនូវការខាត់បង់ធ្ងន់ធ្ងរពេកនៅថ្ងៃក្រោយ នៅក្នុងវិស័យសំខាន់ចំនួន ៧ ដូចខាងក្រោមនេះ៖
- ការកសាងសមត្ថភាពសម្រាប់ការបិទខ្ទប់កាន់តែវៃឆ្លាតជាងមុន – រួមទាំងការធ្វើតេស្ត, ការតាមរកប្រភព, និងការដាក់ឱ្យនៅដាច់ដោយឡែកផង – នឹងជួយខ្ទប់ការផ្ទុះជំងឺ ដោយគ្រាន់តែចាត់វិធានការលើគោលដៅជាក់លាក់ហើយមិនបង្កភាពរអាក់រអួលខ្លាំងដល់សកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ច។ ទន្ទឹមគ្នានោះ ការសហការអន្តរជាតិដើម្បីជំរុញដល់ការបង្កើតថ្នាំវ៉ាក់សាំងនិងត្រៀមរៀបចំបែងចែកវាឱ្យបានស័ក្តិសិទ្ធនិងត្រឹមត្រូវយុត្តិធម៌ នឹងរួមចំណែកធ្វើឱ្យមានស្ថេរភាពសង្គម និងសម្រួលដល់ការរើបឡើងវិញរបស់សេដ្ឋកិច្ច។
- ការផ្តើមធ្វើកំណែទម្រង់សារពើពន្ធអាចបង្កលទ្ធភាពដល់ការចំណាយច្រើនបន្តិចទៀតទៅលើកិច្ចអន្តរាគមន៍សង្គ្រោះបន្ទាន់ ដោយមិននាំឱ្យមានការខាតបង់ដល់ផ្នែកវិនិយោគសាធារណៈ។ ឱនភាពសារពើពន្ធដ៏ធំនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក ត្រូវបានព្យាករថានឹងធ្វើឱ្យបំណុលរដ្ឋាភិបាលកើនជាមធ្យម ៧ភាគរយនៃផ.ស.ស ក្នុងឆ្នាំ២០២០។ បំណុលឯកជនដែលមានខ្ពស់ស្រាប់ហើយកំពុងតែកើនឡើងថែមទៀត អាចបង្កហានិភ័យបែបប្រយោលបន្ថែមមួយទៀតសម្រាប់ស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់រដ្ឋាភិបាល។ ការរើបឡើងវិញនៃសេដ្ឋកិច្ចអាចនឹងមានលក្ខណៈកាន់តែបរិយាប័ន្ននិងចីរភាព ប្រសិនបើមូលដ្ឋានពន្ធត្រូវបានពង្រីកបន្ថែម អមដោយការយកពន្ធកើនតាមប្រាក់ចំណូលនិងប្រាក់ចំណេញផង និងការកាត់បន្ថយការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយលើការឧបត្ថម្ភទុនទៅលើផ្នែកថាមពល ដែលករណីខ្លះមានជាង ២ភាគរយនៃផ.ស.ស។
- បណ្តារដ្ឋាភិបាលក្នុងតំបន់ចាំបាច់ត្រូវរក្សាឱ្យបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះដែលខ្លួនធ្លាប់រកបានយ៉ាងលំបាកក្នុងនាមជាប្រទេសមានការប្រុងប្រយ័ត្នផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ នៅពេលដែលត្រូវប្រឈមនឹងតម្រូវការហិរញ្ញវត្ថុកាន់តែច្រើនឡើង។ ថ្វីដ្បិតតែរដ្ឋាភិបាលក្នុងតំបន់មានឱនភាពហិរញ្ញវត្ថុមួយភាគធំតែតាមរយៈការខ្ចីបុលក្នុងស្រុកក៏ដោយ បំណុលមួយចំនួនក៏បានបណ្តាលឱ្យធនាគារកណ្តាលត្រូវចំណាយលើកការទិញសញ្ញាបណ្ណជាតិដែរ។ ការពឹងផ្អែកខ្លាំងពេកទៅលើប្រព័ន្ធធនាគារធ្វើជាបំពង់ខ្យល់ជំនួយបន្ថែម ក៏អាចបណ្តាលឱ្យមានហានិភ័យដែរ។ ខណៈដែលគោលនយោបាយទាំងនេះអាចជាភាពចាំបាច់នាពេលបច្ចុប្បន្ន ការប្តេជ្ញាចិត្តគួរឱ្យជឿជាក់បានណាមួយចំពោះតម្លាភាព និងការស្តារឡើងវិញឱ្យបានឆាប់រហ័សនូវវិន័យផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ អាចនឹងជួយសម្រាលហានិភ័យបង្កអស្ថេរភាពបាន។
- កិច្ចគាំពារសង្គមមានតួនាទីបីយ៉ាង៖ មួយ ក្នុងការសម្រាលផលប៉ះពាល់របស់វិបត្តិ, ពីរ ជួយកម្មករឱ្យចូលទៅរកការងារវិញនៅពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចតាមប្រទេសរើបឡើងវិញបណ្តើរៗ, និងបី ទប់ស្កាត់ផលអាក្រក់យូរអង្វែងទៅលើមូលធនមនុស្ស។ ការពង្រីកកិច្ចគាំពារសង្គមទៅគ្របដណ្តប់លើជនក្រីក្រទាំងថ្មីទាំងចាស់ អមដោយការវិនិយោគទៅលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសម្រាប់ផ្តល់សេវារបស់វាផង អាចនឹងធានាបានថាជំនួយនឹងទៅដល់ប្រជាជនពិតៗនៅពេលណាដែលគេត្រូវការវា។
- ការរៀបចំយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់ការបង្រៀនតាមវិធីវៃឆ្លាត ដើម្បីការពារសិស្ស, បុគ្គលិកសិក្សា, គ្រូបង្រៀននិងគ្រួសាររបស់គេ - ពិធីការពាក់ព័ន្ធសុខភាពអនាម័យ, ទម្លាប់រក្សាគម្លាតពីគ្នា, ការចូលរៀនឡើងវិញ - សុទ្ធតែជាវិធីដែលអាចទប់ស្កាត់ការខាតបង់យូរអង្វែងនូវមូលធនមនុស្ស ជាពិសេសក្នុងចំណោមគ្រួសារក្រីក្រ។
- ការជួយដល់ក្រុមហ៊ុន គឺជាការចាំបាច់ដើម្បីបញ្ចៀសការក្ស័យធន និងភាពអកម្ម។ រាល់ជំនួយត្រូវតែធ្វើយ៉ាងណាឱ្យឈរមូលដ្ឋានលើលក្ខខណ្ឌវិនិច្ឆ័យបែបសត្យានុម័តតាមតែអាចធ្វើទៅបាន ដែលមិនគ្រាន់តែឆ្លុះបញ្ចាំងពីផលការងារកន្លងមកឬស្ថានភាពលំបាកនាពេលបច្ចុប្បន្នប៉ុណ្ណោះទេ តែត្រូវបង្ហាញឱ្យឃើញនូវសក្តានុពលរបស់ក្រុមហ៊ុនថាអាចនឹងប្រឹងលូតលាស់បាននៅពេលអនាគតផងដែរ។ ដើម្បីចៀសវាងការ បន្លាយពេលផ្តល់ជំនួយយូរដោយមិនចាំបាច់ បណ្តារដ្ឋាភិបាលអាចបញ្ចប់វាជាដំណាក់កាលៗ ដោយភ្ជាប់វាទៅនឹងសូចនាករម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ចបង្ហាញការរីកចម្រើននៅក្នុងដំណើរការរើបឡើងវិញ។
- បណ្តាប្រទេសក្នុងតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក ចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើកំណែទម្រង់ពាណិជ្ជកម្មឱ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅថែមទៀត ជាពិសេសក្នុងវិស័យសេវាកម្មដែលស្ថិតនៅក្រោមការការពារមាំទាំនៅឡើយ – មានដូចជាផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ, ដឹកជញ្ជូន និងទូរគមនាគមន៍ ជាដើម – ដើម្បីបង្កើនលទ្ធភាពផលិតរបស់ក្រុមហ៊ុន, បញ្ចៀសសម្ពាធដើម្បីការពារវិស័យដទៃទៀត, និងដើម្បីបំពាក់ដល់មនុស្សនូវសមត្ថភាពសម្រាប់យកប្រៀបពីឱកាសឌីជីថល ដែលកំពុងមានសម្ទុះកាន់តែលឿនខ្លាំងឡើងចាប់តាំងពីពេលផ្ទុះការរាលដាលជំងឺនេះ។
