ជ្រៃ កម្ពុជា ៖ ស្ទើររៀងរាល់ព្រឹក កុមារី រួន វណ្ណយ អាយុ
១៤ ឆ្នាំ រូតរះធ្វើកិច្ចការផ្ទះរបស់នាង បន្ទាប់មក ប្រញាប់
ប្រញាល់ទាញកង់របស់នាងជិះសំដៅទៅកាន់វិទ្យាល័យ
ស្វាយធំដែលស្ថិតនៅភាគពាយព្យនៃប្រទេសកម្ពុជាក្នុង
ភូមិជ្រៃ។ នាងបានតម្រង់ជួរដើរចូលថ្នាក់រៀន បើក
សៀវភៅសរសេរនិងរង់ចាំរៀនមេរៀនអក្សរសាស្រ្តខែ្មរ
ជាមុខវិជ្ជាដែលនាងចូលចិត្តជាងគេ។
កត្តាដែលជំរុញឲ្យនាងបន្តរៀនបានដល់ថ្នាក់ទី ៩ ក្នុងបន្ទប់
រៀនមួយដែលមានសិស្សដ៏ច្រើននោះ មិនមែនជារឿង
ងាយស្រួលនោះទេ។ នាងគឺជាកូនស្រីទីពីរក្នុងគ្រួសារ
ដែលមានកូនបួននាក់ និងជាកូនស្រីតែម្នាក់គត់ដែលបាន
ចូលរៀន។ ប្អូនៗរបស់នាងពីរនាក់ទៀត មិនបានចូលរៀន
ទេ ពីព្រោះពួកគេពិការ ចំណែកឯបងស្រីរបស់នាងដែល
មានអាយុ ១៦ ឆ្នាំ បានបោះបង់ចោលសាលាហើយ។
កុមារី វណ្ណយ បានទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភចំនួន ៤៥ដុល្លា ពីកម្មវិធីអាហារូបករណ៍ នៅដើមឆ្នាំនេះ។
ប្រាក់ឧបត្ថម្ភនេះ ជាផ្នែកមួយនៃកម្មវិធីអាហារូបករណ៍ថ្នាក់វិទ្យាល័យរបស់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា
ដែលមានគោលបំណងជួយកុមារក្នុងគ្រួសារក្រីក្រ ដូចជាគ្រួសាររបស់នាង ឲ្យបានរៀនសូត្រ។
កម្មវិធីអាហារូបករណ៍នេះ ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១០
ដោយមានការគំាទ្រពីធនាគារពិភពលោក ក្រោមគម្រោងគាំទ្រវិស័យអប់រំ (ភាសាអង់គ្លេស)។
អាហារូបករណ៍ មានទំនាក់ទំនងទៅនឹងការចុះឈ្មោះចូលរៀន
នៅពេលដែលកម្មវិធីនេះបានចាប់ផ្តើមដំណើរការនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ ការវាយតម្លៃអំពីផល
ប៉ះពាល់ត្រូវបានដាក់បញ្ចូលក្នុងកម្មវិធីនេះ ដើម្បីវាស់វែងប្រសិទ្ធិភាពនៃកម្មវិធីអាហារូបករណ៍
លើការចុះឈ្មោះចូលរៀន និងវាស់វែងថាតើ អាហារូបករណ៍ ៤៥ដុល្លារ មានប្រសិទ្ធិភាពដូច
អាហារូបករណ៍ ៦០ដុល្លារដែរឬយ៉ាងណា។ ការវាយតម្លៃដែលគាំទ្រដោយ មូលនិធិវាយតម្លៃផល
ប៉ះពាល់ជាយុទ្ធសាស្រ្ត (ភាសាអង់គ្លេស) របស់ធនាគារពិភពលោក បានរកឃើញថា សិស្សដែល
បានទទួលអាហារូបករណ៍នេះ ទំនងជានៅបន្តការរៀនសូត្របានច្រើនជាង។ ការចុះឈ្មោះបាន
ឡើងរហូតដល់ ៨០ភាគរយ សម្រាប់សិស្សដែលបានទទួលអាហារូបករណ៍ បើធៀបនឹងសិស្ស
ដែលមិនបានទទួលអាហារូបករណ៍ គឺមានចំនួនតែ ៦០ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។ ការវាយតម្លៃអំពី
ផលប៉ះពាល់នេះក៏បានបង្ហាញឲ្យឃើញផងដែរថា អាហារូបករណ៍ ៤៥ ដុល្លារ មានប្រសិទ្ធិភាព
ដូចអាហារូបករណ៍ ៦០ដុល្លារដែរ។
លោក បេង ស៊ីម៉េត មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ផែ្នកអប់រំនៃធនាគារពិភពលោកប្រចាំកម្ពុជា ដែលបានធ្វើការ
លើកម្មវិធីនេះ បានមានប្រសាសន៍ថា “លទ្ធផលនៃការវាយតម្លៃ បានធ្វើឲ្យពួកយើងមាន
ការភ្ញាក់ផ្អើល”។
លទ្ធផលនេះ បានធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលជឿជាក់ និងពង្រីកកម្មវិធីនេះដោយកំណត់យកអត្រា ៤៥
ដុល្លារ។ ឆ្នាំនេះ សិស្សប្រហែល ៥៦០០០នាក់ បានទទួលអាហារូបករណ៍ ក្នុងនោះមានកុមារី
វណ្ណយផងដែរ។ រដ្ឋាភិបាល ក៏កំពុងតែសាកល្បងផ្តល់អាហារូបករណ៍ដល់សិស្សថ្នាក់បឋមសិក្សា
ផងដែរ ព្រមទាំងអាហារូបករណ៍ផ្អែកលើស្នាដៃ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបង្កើនគុណភាពនៃ
ការសិក្សា។
ឯកឧត្តម ណាត ប៊ុនរឿន រដ្ឋលេខាធិការនៃក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា បានមានប្រសាសន៍
ថា ការវាយតម្លៃលើផលប៉ះពាល់នេះ បានជួយដល់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការធ្វើសេចក្តីសន្និដា្ឋន “ថាតើ
អ្វីដែលដំណើរការ អ្វីដែលមិនដំណើរការ និងអ្វីដែលគួរកែលម្អ”។
ប្រាក់សម្រាប់សម្លៀកបំពាក់ឯកសណ្ឋាន និងសៀវភៅ
ការចូលរៀននៅកម្ពុជា មិនតម្រូវឲ្យបង់ប្រាក់ទេ ក៏ប៉ុន្តែ សម្លៀកបំពាក់ឯកសណ្ឋាន សៀវភៅ
អាន និងសៀវភៅសរសេរ គឺត្រូវចំណាយប្រាក់ទិញ ហើយគ្រួសារក្រីក្រជាច្រើន គ្មាន
មធ្យោបាយធ្វើដំណើរដើម្បីធានាឲ្យកូនរបស់ពួកគាត់ មានទំនុកចិត្តក្នុងការទៅរៀនបានរាល់ថ្ងៃ
ទេ។ គ្រួសាររបស់វណ្ណយ បានប្រើប្រាស់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភនេះ ដើម្បីទិញសម្លៀកបំពាក់ឯកសណ្ឋាន
និងសៀវភៅ ព្រមទាំងសម្រាប់ទិញនំញ៉ាំនៅសាលារៀន។
លោក ណាំង ហួន នាយកវិទ្យាល័យស្វាយធំ បានពន្យល់ថា “នៅពេលចេញលេង មិត្តរួមថា្នក់
របស់នាង ទិញអាហារញ៉ាំ ក៏ប៉ុន្តែ សិស្សក្រីក្រអង្គុយនៅក្នុងថា្នក់ស្ងាត់ស្ងៀម ទោះបីជាពួក
គេចង់ទិញអាហារញ៉ាំដែរក៏ដោយ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀន ហើយនៅទីបំផុត គឺមាន
ចិត្តចង់បោះបង់ចោលសាលា”។
គ្រួសាររបស់វណ្ណយជួបប្រទះនូវបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន នៅក្នុងប្រទេសមួយដែលមាន
២០ភាគរយនៃប្រជាជនទូទាំងប្រទេសរស់នៅពឹងផ្អែកលើប្រាក់ចំណូលក្រោម ១,២៥ ដុល្លារ
ក្នុងមួយថ្ងៃ។ ឪពុករបស់ វណ្ណយមានមុខរបរជាកម្មករសំណង់ ហើយម្តាយរបស់នាងគឺ
ស៊ីឈ្នួលដាំបាយឲ្យអ្នកធ្វើការនៅក្បែរភូមិនោះ។ ប្រាក់ដែលគ្រួសារនេះរកបាន ត្រូវចំណាយ
ជាបឋមលើ ស្បៀងអាហារដែលចំាបាច់ ដូចជា អង្ករ ជាដើម។ អ្នកស្រី វឿន វណ្ណា មា្តយរបស់
វណ្ណយ បាននិយាយថា “ខ្ញុំសង្ឃឹមថា កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ នឹងរៀនបានកាន់តែខ្ពស់ និងរកបានការងារ
ធ្វើដើម្បីជួយដល់គ្រួសាររបស់យើង”។
ក្តីសង្ឃឹមរបស់គ្រួសារ
នៅដើមឆ្នាំនេះ រួន វណេ្ណត អាយុ ១៦ឆ្នាំ ត្រូវជាបងស្រីរបស់វណ្ណយ បានបង្ខំចិត្តបោះបង់
ចោលសាលា។
វណ្ណេត ដែលមិនបានទទួលអាហារូបករណ៍ បាននិយាយថា “ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងមាននរណាម្នាក់
ជួយខ្ញុំឲ្យបានចូលរៀនវិញ”។ ប្អូនស្រីរបស់នាង ចូលចិត្តមុខវិជ្ជាអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ក៏ប៉ុន្តែ វណ្ណេត
ចូលចិត្តមុខវិជ្ជាគីមី។ “ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ដែលខ្ញុំមិនអាចរៀនបាន។ ប្រសិនបើយើងរៀន
មិនបានចប់ថ្នាក់ទី ១២ ទេ យើងនឹងពិបាករកការងារធ្វើហើយ”។
សម រចនា មិត្តរួមថ្នាក់របស់វណ្ណយ និងជាសិស្សម្នាក់ដែលបានទទួលអាហារូបករណ៍ដែរ បាន
ចំណាយពេលរសៀលធ្វើការនៅក្នុងស្រែក្បែរផ្ទះរបស់នាង។ រចនា បាននិយាយក្នុងកំឡុងពេល
ឈប់សម្រាករយៈពេលខ្លីនៅក្រោមម្លប់ដើមឈើមួយនៅក្បែរនោះ បន្ទាប់ពីច្រូតកាត់រួច ថា
“បញ្ហាប្រឈមសម្រាប់ខ្ញុំ និងសហគមន៍របស់ខ្ញុំ គឺភាពក្រីក្រ”។ ថ្ងៃណាដែលនាងមិនធ្វើការ
នៅក្នុងស្រែ រចនា ដើរចម្ងាយ ២ គីឡូម៉ែត្រ ទៅក្នុងព្រៃដើម្បីរកដំឡូងព្រៃ និងបេះស្លឹកបះ
ដើម្បីយកទៅលក់នៅឯផ្សារ។ ក្នុងវ័យទើបតែ ១៥ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ នាងកំពុងតែជួយផ្គត់ផ្គង់គ្រួសា
ររបស់នាង។
អ្នកស្រី សម ហ៊ីម ម្តាយរបស់នាង បានរៀនចប់ថ្នាក់ទី ៤ និងមានមោទនភាពចំពោះកូនស្រីច្បង
របស់គាត់ ដែលកំពុងសង្ឃឹមថានឹងបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀននៅថ្ងៃណាមួយ។ អ្នកស្រី បាននិយា
ថា “យើងជួបប្រទះនូវបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន ក៏ប៉ុន្តែ យើងនឹងគាំទ្រ រចនា រហូតដល់នាងរៀន
ចប់ថ្នាក់ទី ១២។ ក្តីសង្ឃឹមគ្រួសាររបស់យើង គឺពឹងលើនាងហើយ”។
